Van Internal Void en the legendary Pentagram naar a rootsy blend of Spirituals, Dixieland, Cajun,  Americana roots, Delta, Piedmont and Country blues .....,het kan verkeren zei Bredero, maar Kelly Carmichael heeft er blijkbaar geen enkele moeite mee.  Zijn album " Queen Fareena", original compositions with revamping some obscure oldies from the 20's and 30's, maakt net als de voorganger "Old Stock" ('05) voorgoed een einde aan de hard rock periode van de man uit Maryland. Charting new territories met als rode leidraad het sublieme werk van Robert Johnson, J. Hurt en B. Broonzy....het zou mij verbazen moest de brave man niet slagen in zijn opzet. The natural sound of his Sovereign acoustic or the brash bottleneck slide work on his resophonic guitar zijn uiteraard van harte welkom en om het feestje nog meer glans te geven doet hij uitgebreid beroep op de diensten van the Queen Fareena lineup ; Jean - Paul Gaster / drums, Johnny "Lawless"  / upright bass ( J.B. & the Wayward Drifters), Alexander Mitchell / fiddle, Scott Rich - / trumpet, John Mc Vey / trombone en Brian Simms / squeeze box.  

Van een "Terrible Operation Blues" is uberhaupt geen sprake want "Richland Women Blues" & "Salty Dog" - writer Mississippi John Hurt -  zijn leuk banjo onderonsjes, Reb. Gary Davis' "She's Funny that Way" en "Cincinnati flow Rag" dragen hetzelfde pak en hemd dat door het aanwenden van de blazers een leuk New Orleans strikje krijgt. Uiteraard zijn Dixieland, ragtime en een ferme scheut cajun dan nooit ver uit de buurt, de titeltrack " Queen Fareena" en klassieker "Guitar Rag" profiteren tenvolle van dit aanbod en zelfs Carmichael's eigenste "Booker Blues" valt niet uit de boot. John Hammond's "Untrue Blues" mag dit feestje afsluiten alhoewel ...... "Come On Boys Let's Do That Messin' Around, let's have some fun ". Garçon,  tournee generale ! (SWA)